Η σύμπτωση να μπω κάποτε σε ένα strip club δεν άργησε να γίνει συνήθεια .
Το στριπτιζάδικο μου έγινε χωρίς να το καταλάβω τρόπος ζωής .
Γνώρισα ένα διαφορετικό κόσμο .
Έζησα εκεί αρκετά πράγματα . Τελείως διαφορετικά από το σύμπαν που μέχρι τότε είχα μπροστά μου .
Το θέμα είναι ότι με την πολλή ενασχόληση με το θέμα , το έχουμε μορφοποιήσει ως ένα μονωμένο μικρόκοσμο . Ένα υποσύνολο του κόσμου μας με τους δικούς του ρυθμούς , νόμους , κανόνες , συμπεριφορά .
Ο μικρός μας υπό - κόσμος αυτός έχει τις δικές του νόρμες και τη δική του λογική .
Έχει το δικό του κώδικα .
Σε μια εξέλιξη του αστικού γίγνεσθαι , ο αστικός μύθος του στριπ απόκτησε και τη δική του κουλτούρα .
Την υποκουλτούρα του στριπ .
Που όπως κάθε υποκουλτούρα , τίθεται εκ των προτέρων σε μια απαξιωμένη εκ φύσεως και θέσεως οπτική . Και έτσι είναι υπάρχει πάντα το ζεύγος πελάτης - πουτή , που ποικίλει αναλόγως με τον πελάτη και την πόρνη . Μπαίνουνε και άλλοι παράγοντες βέβαια . Αλλά στο θέμα της υποκουλτούρας αυτής , έχουνε κάποιο άλλο παραπληρωματικό και επάλληλο ρόλο .
Διαμορφωτές της υποκουλτούρας του στριπ γίναμε όλοι που ποστάρουμε στα μπλογκ , ή στα site με ύφος 100 καρδιναλίων ό,τι μας καβλώσει . Χρησιμοποιώντας τη διέξοδο της ανωνυμίας , ως άλλοθι αυτοψυχανάλυσης . Ως εξομολογητάρι της μαλακίας .
Άλλες φορές πάλι είναι ανταλλαγή εμπειρίας , ή απόπειρα να εκφράσουμε τα εσώψυχά μας , την καταπιεσμένη επιθυμία , τη φαντασίωση , ό,τι ζορίζει τον καθένα μας .
Και πάλι όμως δεν παύει να είναι το εξομολογητάρι της μαλακίας .
Διότι ότι για μένα είναι σοφία , ή και εμπειρία , για κάποιον πάντα θα είναι μαλακία .
Δημιουργούνται έτσι δομικά διαφοριζόμενες σχολές που προσεγγίζουν το θολό πέπλο της υποκουλτούρας του στριπ από αποκλίνουσες επόψεις .
Και πάντα στη μαλακία καταλήγουν . Όλοι .
Μαλακία η οποία γίνεται δια δραστική , αφού επιδρά στο ευήκοον ους των επαγγελματικώς απασχολουμένων με το χώρο , οι οποίοι πιστεύοντας ότι πιάνουν το σφυγμό της αγοράς , απλώς απαξιώνουν περισσότερο το ήδη κακό προϊόν που προσφέρουν .
Μαλακία την οποία κάνουν πλέον βαρετή οι στερεοτυπικοί αφορισμοί , των θεραπόντων της υπό-κουλτούρας του στριπ , αλλά και η έλλειψη των μεγάλων κυριών , που ελάμπρυναν το παρελθόν του χώρου , αφήνοντας στις εναπομείνασες θεραπαινίδες του σωλήνα την ανέμπνευστη νοτοοτροπία της βιωματικής υποτονικότητας της ανάδειξης του θλιβερού στερεοτυπικού τους ρόλου .
Εν τέλει , ας είμεθα λίγο μετριοπαθείς . Ας έχουμε επίγνωση της μαλακίας και ας μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας με λίγη λιγώτερη μαγκιά , πονηράδα και επίφαση απόλυτης γνώσης .
Αναρτήσεις
