Στο γνωστό site , είδα έναν δομικό προβληματισμό .
Πόσο κάνει το μουνί της πουτής ? με ανταπάντηση ενός εμπειρογνώμονα του χώρου Το θέμα δεν είναιπόσο κοστίζει , αλλά πόσο το κοστολογείς .
Η δική μου απάντηση είναι το θέμα δεν είναι ούτε πόσο το κοστολογείς , ούτε πόσο αξίζει . Το θέμα είναι πόσο το αγοράζεις .
Σε παλαιότερες εποχές , όταν υπήρχαν καλοί πελάτες , έρωτες και υπέροχες γυναίκες , η απάντηση θα ήταν διαφορετική .
Μια κυρία που έβγαζε στην ξεφτύλα 200 € και τα αστέρια 500 € το βράδυ , άκοπα , με χορούς και ποτάκια ε όσο ναναι για να σου χαρίσουν το πολυτιμώτερο ήσαν ακριβές .
Οι τίμιες σου τα έπαιρναν επί τη εμφανίσει εντός του ξενοδοχείου , οι γάτες σαν «βοήθεια» εντός του καταστήματος . Και γενικώς όπου σε έβρισκαν ήταν , αλλά όλους αναλόγως βαλαντίου και συνθηκών ψηλά τους έβρισκαν .
Έφυγαν οι μικροί πελάτες , αλλά και οι τακτικοί . Πλέον οι πουτίτσες άρχισαν τα κλάμματα . Και άρχισαν να βάνουν νερό στο κρασί τους , μαγαζάτορες και πουτές .
Έτσι σε μαγαζιά που λειτουργούσαν ως gentlemens' clubs ( ποτόν και γνωριμία , ενίοτε και δια τα περαιτέρω , ή μόνο με υποσχέσεις δια τα περαιτέρω ) άρχισαν να παραθέτουν ροφήματα . Τα καταστήματα που παρέθεταν ροφήματα για να αντεπεξέλθουν στον συναγωνισμό άρχισαν να παραθέτουν και ψητά της ώρας .
Όλα δε λίγο ως πολύ ενεθάρρυναν τις συνεργάτιδές τους , διότι υπάλληλους ουδέποτε είχαν , να ασχολούνται και με εκτός έδρας ασχολίες , που είχαν όμως πάντα σχέση με το αιδοίο και με την με την έδρα τους .
Άμα φτάνεις μετά βίας να πάρεις το 40% της κάρτας , και έχεις 4 κάρτες στο τέλος της βραδιάς αναζητείς άλλες λύσεις .
Έτσι και «καλοί πελάτες» άρχισαν να αποχωρούν . Είτε διότι οι πουτές ήσαν μεγάλα αλητάκια , είτε διότι οι μαγαζάτορες ήσαν μεγάλα κοράκια .
Πάντως έφυγαν . Δεν γίνεται φίλε μου μου είπε κάποτε κάποιος να κάνεις χρυσή μία αρτίστα η οποία αρμέγει τον πρώτο τυχόντα , πηδιέται επί σκηνής , ή στο πριβέ , ή εξασκεί απροκάλυπτα το αρχαιότερο επάγγελμα . Με ολιγώτερα χρήματα και σχεδόν χωρίς σκοτούρες απολαμβάνεις ονειρικές καταστάσεις με τις πλέον ευειδείς και αξιόπιστες επαγγελματίες . Με τα ίδια χρήματα με καλλονές εκτός του χώρου , τις οποίες θαυμάζεις στα περιοδικά . Δεν είχε άδικο .
Αυτή ήταν η απομυθοποίηση του στριπ στη χώρα μας . Άλλο η πουτάνα την οποία μπορεί να έχει ο καθένας με κάποια ταρίφα , και άλλο η απρόσιτη γυναίκα του αρχηγού , που κατεβαίνει λάγνα από το σωλήνα ξυπνώντας σου την επιθυμία , τη λαγνεία , την καψούρα .
Άλλο πράγμα η αρτίστα , άλλο η εκδιδόμενη . Από τη στιγμή που φτάνουμε στην κατα σύστημα έκδοση το ονειρικό παύει να υπάρχει και υπερισχύει το αγοραίο . Πονηρεύει ο κόσμος . Και κάνει συγκριτικές μελέτες , ενημερώνεται για τις πολιτικές των τιμών κ.λπ.
Μικραίνει η αγορά , πέφτει ο τζίρος . Φτηναίνει το μουνί , γίνεται γύφτος κι ο πελάτης .
Γι αυτήν που με 50 € μπορείς να την έχεις εντός του καταστήματος , πόσα να δώσεις εκτός ? Γιατί να της πάρεις τσαντικά , ρουχικά , τηλέφωνα ? Γιατί να πίνει σαμπανίτσες ? Γιατί ο χορηγός να πληρώνει τα έξοδα του boyfriend ? Γιατί ο καλός πελάτης να επιβαρύνεται με τα λειτουργικά κόστη του αφεντικού ?
Η πουτή το 40% θα πάρει , αν δεν σας βουτήξει φιλοδώρημα . Δηλαδή , 20€ για ένα πήδημα .
Επομένως με την αναπόδραστη αυτή πτώση , η οποία απέβαλε το όνειρο και τη φαντασίωση η απάντηση είναι εσύ πόσο το αγοράζεις ?
Πόσο αγοράζεις κάτι που ένα κορυφαίο μοντέλο σου προσφέρει με ένα κόστος γύρω στα 600 € , μια κορυφαία τουρίστρια στα 250€ , μια καλή τηλεφωνική γνωριμία στα 150€ , μια κορυφαία στουντιατζού στα 80 , και μια προλετάρισσα του Μεταξουργείου στα 20 .
Γιατί καμιά πλέον δεν μπορεί να σου πουλήσει τη φαντασίωσή ότι πήδηξες τη «γυναίκα του αρχηγού» , την επίπλαστη εντύπωση ότι έγινες αρχηγός για μια ώρα . Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να τις αγαπήσεις . Δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες να τις λυπηθείς .
Δεν λυπάσαι όποια είναι ευχαριστημένη να πουλάει το μουνί της για 20 € στην τσέπη . Οι επιλογές έχουν κόστη .
Άρα το θέμα δεν είναι πόσο το κοστολογείς 20€ στην τσέπη κοστολογείται . Ούτε πόσο κοστίζει . Κοστίζει 20€
Το θέμα είναι σε ποιο πολλαπλάσιο των 20€ το αγοράζεις .
Αναρτήσεις
