Έχω καιρό να περπατήσω στα κωλόμπαρα . Πολύ καιρό . Από τον Αύγουστο . Από τότε έχω και να δω κάποια από τις φίλες μου που εργάζονται εκεί . Μιλάμε στο τηλέφωνο . Στο facebook .
Ποτέ δεν το περίμενα ότι κόβεται έτσι μαχαίρι ένας τρόπος ζωής πολλών ετών . Και δε μου λείπει . Μου μένουν μόνο αναμνήσεις . Καλές ως επί το πλείστον .
Δε μου λείπει . Μου λείπει . Αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο . Κάτι απροσδιόριστο . Κάτι σαν αίσθηση . Μου λείπει η πουτανίλα .
Μου λείπει πουτανίστικη η αύρα . Το ξεκωλέ atitude . Το χαμουροβιολίκι
Το μαϊμού Ρομπέρτο Καβάλι άρωμα .
Το σκοτάδι . Το Περιφερόμενο στριγκάκι . Η 20ποντη γόβα . Το τσαντάκι για τις μάρκες . Το πηχτό μέηκ απ . Το παγωμένο από τη λακ μαλλί .
Οι πουτές - «φίλες» μου που πολύ με αποθυμήσανε , που με μαλώνουνε όταν πάω ότι τις παραμελώ , και ότι γυρνάω με άλλες ξεκωλιάρες .
Τα λομόγια - ρουφιάνοι - γκαρσόνια
Ο DJ που λέει μαλακίες και νομίζει ότι είναι κομπέρ επιπέδου Γιώργου Οικονομίδη στο Άλσος της παλαιάς εποχής , και ότι κάθε φορά που λέει ότι η άχαρη που έβγαλε το βρακί της είναι φανταστικό μωράκι , τσαχπινοκαβλιάρικο , εμείς παθαίνουμε εμπλοκή νεφρού από τα γέλια .
Ο δύσμοιρος ο σουλήνας που δεινοπαθεί από τις ατάλαντες . ( Που είσαι Λουντμίλα , Εφάρα, Γκαμπριέλα , Αναστασία )
Το παιχνίδι . Το νταλαβέρι .
Το ποτό - χορό - πριβέ - φραπέ - κουρτίνα - πρήξιμο .
Η αίσθηση και η προσμονή του προσεχούς ξεφλοκιάσματος όπισθεν κουρτίνας .
Το κολομπαροσπήκινγκ .
Κάτι από αυτά και όλα αυτά μαζί .
Αυτό λέω πουτανίλα .
Είναι αυτό που έλεγε mutatis mutandis η συγχωρεμένη η θεια μου η Παρα- σκευούλα στα 80 της στην κόρη της την Αντωνίτσα , 62 τότε , κάθε Κυριακή 10.30 το πρωΐ μόλις σχόλαγε η Βαγγελίστρα , «πάμε δυχατέρα να περάσουμε μπροστά από το καφενείο να μυρίσουμε λίγο αντρίλα »
Έτσι και εμένα , μου λείπει η πουτανίλα
Αναρτήσεις
